Wanhoop

Soms overvalt mij een soort van wanhopige moedeloosheid. Ik wil huilen en wegkruipen, maar het lukt niet. Er komen geen tranen en ik moet naar mijn werk, maar ik kan niet slikken en weet niet hoe ik verder moet. Somber voel ik me, uitzichtloos lijkt het, ik weet niet waar het naartoe gaat. Hoop lijk ik niet te hebben, niet meer op dit moment.

Ik werd twee ochtenden achter elkaar wakker met migraine. De eerste ochtend vroeg genoeg om nog met even te slapen met een triptaan op, na natuurlijk het wikken en wegen, toch ibuprofen, die niet werkt en wat dan, toch een triptaan. De tweede ochtend alle hoop op de ibuprofen en uiteindelijk na het ontbijt een neusspray, die wonderbaarlijk genoeg heel goed effect had, beter dan verwacht, sinds lange tijd. O, ja en die bloeddrukverlagend er ook nog eens overheen.

Maar wat put het me uit. Ik ben moe, lusteloos en somber. Ik val op de bank in slaap bij de tv of een boek, mijn concentratie wordt minder, ik ben niet meer scherp en sleep me regelmatig door de dag heen. Bijna iedere dag ergens een zeurend pijntje in mijn hoofd, ik slik veel te veel pijnstillers. Ik probeer te minderen, maar als puntje bij paaltje komt...., het is zo frustrerend.

Ik wil het niet, stress

Ik vind het verschrikkelijk, maar ik kan er niet omheen. De invloed van stress op mijn migraine. Het maakt het gewoon erger, hij zet toch sneller door en daar baal ik zo van. Waarom ik daar zo van baal, omdat het vooroordelen bevestigt, vooroordelen waardoor ik juist niet over mijn migraine praat op mijn werk. Nu geeft mijn werk mij stress op het moment en bingo.

Al een aantal dagen iedere avond hoofdpijn, met een ibuprofen redelijk onder controle te krijgen. Tot gisteren. Ik was al bij mijn fysio geweest, mijn nek was zo gespannen als wat en de naalden die hij erin zette maakte het extra beurs. Hij zag een goed resultaat, maar zo voelde het niet. Hij vroeg nog, heb je je migraine de laatste tijd vooral links? En waar brak hij door die avond? Links natuurlijk.

Don't let it get you. Ik denk ik en ik hoor het, ik doe zo mijn best om het ook zo te voelen. En bij vlagen lukt het me ook zeker wel, maar ik ben er de hele dag mee bezig in mijn hoofd, werkstress. Dat wreekt zich flink. Mijn hoofd wil pauze, maar ik denk alleen maar, ik moet door.

Uitslapen

Op het moment dat ik weer mijn bed in ging en mijn ogen sloot, wist ik dat ik het niet moest doen. Maar ik was zo moe, het was zondag en nog zo vroeg en koud. Heel even nog, dacht ik. Twee uur later werd ik wakker uit een diepe slaap en ik voelde het onheil in de verte aankomen. Uitslapen is een 100% garantie voor migraine.

En dan begint het wikken en wegen weer. Een triptaan werkt het beste met slapen, dat had ik nu net genoeg gedaan. Stevig ontbijten, koffie, thee, het hielp allemaal niets. Nu een ibuprofen, dat werkt niet, zonde van de pil en mijn lijf, dacht ik. Ik ben uiteindelijk 's middags met een neusspray in bed gaan zitten met mijn ogen dicht. Dit heb ik een half uur volgehouden en het had een beetje effect, zoals ik had verwacht.

Uiteindelijk toch nog een ibuprofen genomen en wonder boven wonder, met wat frisse buitenlucht, mijn hoofd werd weer enigszins fris en normaal. De rest van de middag en avond vrijwel niets gevoeld, al greep ik ergens vannacht om een uur of twee, drie wel nog naar een ibuprofen. Ik voel me weer oké. Dat uitslapen, hoe verleidelijk ook, ik moet het echt niet doen.

Vier uur 's nachts

Ja hoor, zet 'm er daar maar in. De schroevendraaier begint zich tergend langzaam om te draaien in mijn oog, mijn rechteroog. Al twee dagen wist ik dat hij er was en al twee dagen hield ik hem - met wat kunst- en vliegwerk - op de achtergrond. Het is vier uur 's nachts, ik grijp in mijn nachtkastje naar een triptaan. Met een beetje mazzel is hij straks weg. 

Ik vind het toch altijd weer verwonderlijk dat migraine vaak aan een kant van je hoofd zit. Overigens kan het ook aan beide kanten zitten, ene kant iets meer dan de andere. Maar vaak genoeg voelt het alsof de ene kant implodeert, terwijl aan de andere kant helemaal niks aan de hand is. Alsof er een muur in mijn hoofd zit. Links en rechts wisselt ook nog wel. Geen peil op te trekken. 

Gelukkig werd ik hoofdpijnvrij wakker, beetje brakkig, maar de dag kon verder prima van start. Dat ging een lange tijd goed, tot ik klaar was met het acht uur journaal en toen kwam hij zachtjes weer terug en lag ik om tien uur weer met een triptaan in bed. Opmerkelijk, twee uur later werd ik uit een diepe slaap wakker, helemaal hoofdpijnbrij. Gelukkig kon ik nog uren slapen. 

Gegoochel

Verdwenen? Echt? Ik ben een beetje in verwarring. Al twee dagen ben ik een migraine aan het uitstellen, wegeten, onderdrukken. Gisteravond toch 2 paracetamol voor het slapen, al twijfelde ik. Niet beter een triptaan? Ik deed het vaak, bij twijfel een triptaan, om de volgende dag geen last te hebben. Sinds het gesprek met de huisarts over mijn medicijngebruik ben ik voorzichtiger. Eigenlijk zuiniger. En of het nemen van paracetamol en ibuprofen nu beter is, dat vraag ik me af.

Vanmorgen zat er echt links achter mijn oog een beginnende boormachine, ver weg, dat wel. Ibuprofen en nog even proberen te slapen. Toen al dacht ik, beter had ik een triptaan kunnen nemen, maar ibuprofen met een triptaan op nuchtere maag, dan ga ik echt enorm spacen. Het zakte, voldoende om gewoon  mijn ding te doen, te werken. En terwijl ik achter mijn computer zit, concludeer ik dat het eigenlijk wel weg is.

Ik zou een metertje willen of gewoon een goeie app, die zegt welk soort hoofdpijn ik heb, welke categorie migraine het is en welke pil helpt. Dat gegoochel met pillen, het kan niet goed zijn. De ene keer werkt dit wel en dan weer niet en dan heb je weer iets anders nodig, maar de volgende keer werkt dat weer niet. Verwarring, maar ook zorgen. Ja.

Gevecht

Ik zit weer midden in een gevecht. Een gevecht om de dag door te komen, om de dag zo normaal mogelijk te beleven. Wakker worden met het gevoel van een beginnende migraine, heel ver weg, volledig onduidelijk of hij doorzet of niet. Ik heb geen idee wat ik moet slikken, of niet. Ik pieker me een half uur suf of het een ibuprofen of triptaan wordt, of helemaal niets. Een ibuprofen wordt het en de triptaan te bewaren voor als het toch doorzet.

Het zet niet door, gelukkig, maar een topdag heb ik ook niet. Alle verschijnselen zijn in hele lichte mate aanwezig. Zo licht dat ik normaal functioneer, maar zo aanwezig dat alles meer moeite kost en het gaat ten koste van mijn stemming, die de laatste tijd toch al niet zo best is. Ik probeer het rotgevoel weg te eten. Dat werkt wel, tijdelijk. Alleen een beetje veel gegeten, waardoor de misselijkheid aanwezig blijft, op de achtergrond, dat wel.

Een lastige dag, maar toch ook een redelijk goede dag. Dit soort dagen zijn behoorlijk vermoeiend, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik niet met een triptaan mijn bed in hoefde te gaan. Toch voelt het een beetje als een gevecht om een goeie dag te hebben. Dit gevecht heb ik wel gewonnen.

Het is weer zover

Met mijn vingers in mijn oren zit ik op de bank. Al het geluid komt even hard binnen en doet mijn trommelvliezen letterlijk trillen. Alles klinkt hard, van bestek op een bord, een lopende kraan en een lach. Ik neem letterlijk afstand en verschuif van de eettafel naar de bank. Gelukkig geen vragen, al is het duidelijk. Tijdens het opruimen en de afwas hou ik mijn vingers in mijn oren om het geluid te dempen. Wat doet het pijn ...

Het is weer zover. Na een lange, vrijwel hoofdpijnloze periode van bijna twee weken, de langste sinds tijden, begon het langzaam weer op te bouwen. Van kleine beetjes hoofdpijn, een gevoelige hoofdhuid, ongesteld, depressief gevoel en gevoeligheid voor licht en vooral geluid. Het is zo herkenbaar en elke keer hoop ik dat het dit keer niets met hoofdpijn van doen heeft. Zelfs bij de cabaretvoorstelling van afgelopen week heb ik driekwart van de voorstelling met één vinger in mijn oor gezeten.

Na twee weken verwondering en opluchting ook die afwachting. Gisteren ging het mis, ik voelde een hoofdpijn die niet met de gewone pijnstiller weg te krijgen was, hoe licht deze pijn ook nog was. De frustratie werd groter, toen de triptanen helemaal geen effect hadden en er vanmorgen vroeg een drilboor achter mijn linkeroog zat. De paniek probeerde ik weg te duwen, toen er na drie triptanen en een hoop andere pijnstillers weinig gebeurde. Maar je weet dat het uiteindelijk wel weggaat.